والتر بنیامین فیلسوف معاصر در تعریفی از خشونت آن را عملی (در معنای عمل) از سوی انسان که در نتیجه آن انسان وادار می شود تا بر خلاف خواست و اراده خود عمل کند، معرفی می کند. تا کنون گفتارهای زیادی پیرامون خشونت دیگران بر علیه دیگری شنیده ایم. اما کمتر سخنی از خشونت علیه خود رفته است. این که انسان در نتیجه هر فکری و فشاری داخلی و خارجی بر خلاف خواست و اراده خود عمل کند این در حقیقت خشونتی است که در حق خود روا داشته ایم. در کشور ما ایران به دلایل بسیاری ما به خشونت علیه خود اقدام می کنیم. اگر سیاسی هستیم گفته هایی در لفافه می گوییم و از بیان خواست های اصلی خود سرباز می زنیم، اگر عاشق هستیم از بیان عشق خود به طرف مقابلمان طفره می رویم یا از بیان آن در جمع می هرسایم و... در تمام این حالات ما در حق خویش خشونت کرده ایم. خودسانسوری چهره بارز خشونت علیه خود است. انسانی که خود را سانسور می کند و ازبیان و عمل به خواست های بشری خویش سر بر می تاباند بزرگترین خشونت ها را مرتکب شده است. خشونتی بزرگتر از آن که در صورت وقوع آن عمل یا شنیدن آن بیان از فرد دیگری سر می زند.

بارها شنیده ایم که باید با بی خشونتی به سوی مبارزه رفت و باید خشونت را در تمام اشکال آن نفی کرد و بی خشونتی را استراتژی عمل خویش ساخت. آما آیا از یاد برده ایم تنها انسان هایی از خشونت تهی می شوند که پیش از هر چیز خشونت علیه خود را پایان داده اند؟

------------------------------------------------------------------------------------------------

این همبستگی را پاس بداریم، به قیمت رنج صدها انسان به دست آمده است.