"اگر فردا زنده باشم نخواهم گذاشت ولایت فقیه تصویب شود" این آخرین جمله پدر پیش از آن خواب بود. پیش از آن که راست کردارترین و پایبندترین فرد ایرانی آن روزگار به آزادی و عدالت از بینمان رخت بربندد. آری در روزگاری که همگان در شعار از یکدیگر گوی آزادی خواهی می ربودند پدر طالقانی اسوه و نماد روح آزاد و خودآگاه بود. پدر هرگز با قدرت آشتی نکرد و همواره شمشیری بران در برابر زورمداران چه پیش و چه پس از انقلاب بود. من با پدر در ریشه اندیشه موافق نیستم اما آرزو دارم میزان پایبندیم به مبارزه برای آزادی در عین زیستن در آزادی و حقیقت چون او باشد. یادش گرامی باد آن پدر یک ملت. در روزگاری که نوکران دیروز دربار سردمدار استبداد نو شده بودند او حاضر نبود در جایگاه پیشین نوکران دیکتاتوری بنشیند. در این روز تصویر آن مرد ارمنی را به یاد می آورم که چرخ میوه فروشی اش در سوگ پدر سیاه پوش شد و بالاتر از همه به یاد حسن شمر شکنجه گر ساواک می افتم که در سر مزارش جان باخت. من پدر را ندیدم اما ندایش در عمق جانم جای دارد.