گروه های فتح و حماس وارد نبرد با یکدیگر شده اند. در لبنان احزاب ملی گرا و میانه رو حزب الله را تحت فشار قرار داده تا اسلحه های خود را زمین بگذارند. آن طرف تر در بحرین، عربستان و ... دولت ها برای اعطای آزادی بیشتر به مردم تحت فشار غرب قرار گرفته اند. اما در این سو در غرب خاورمیانه ایران وضعیتی مبهم دارد که تا نزدیک به سه ماه دیگر و پس از انتخابات خبرگان و شوراها روشن تر می گردد.
هنوز بیش از یک سال از روزی نگذشته که بنیادگرایان در ایران، فلسطین و عراق به قدرت رسیدند. اما پیروزان انتخابات در ایران و فلسطین در یک نقطه با هم مشترک بودند. هر دو نمادی در برابر فساد اقتصادی و بی نظمی های مالی سمت مقابل (درست یا نادرست) به شمار می رفتند. آن روزها گفتم برای حماس حکومت آن هم از نوع نسبتا دموکراتیک آن ردایی سنگین است. حماس از نردبان دموکراسی بالا رفت در جایگاه حکومت خودگردانی قرار گرفت که نتیجه صلح اسلو و قرارداد کمپ دیوید دوم بود، اما می خواست که هیچ یک از قراردادها را نپذیرد. آن روزها بسیارانی از صحبت های خالد مشعل در ایران در حمایت از دموکراسی و آزادی چنین نتیجه گرفتند که حماس گونه ای دیگر از احزاب مبارز اسلامی در فلسطین است. اما روند زمان امروز صورت دیگری را نشان می دهد. سربازان وابسته به حماس در برابر اعتراض قانونی و محقانه نیروهای پلیس این کشور به عدم پرداخت حقوق خود به روی آنان اسلحه کشیدند. شاید گفته شود این مساله در سطح شاخه های نظامی بوده اما این گونه نیست. عدم پایبندی به عهد و قول های بسیاری که میان هنیه و عباس رد و بدل شده اما هنیه زیر پا گذاشت نشان از آن دارد که این حرف درست بوده که حماس را لیاقت حکومت داری مردم فلسطین نیست.
مارکس سخنی دارد که می گوید تنها از چیزی می توان عبور نمود که به فعلیت درآمده باشد. آن روز که در ایران و فلسطین دولت هایی بنیادگرا، لج باز و ضد نقد بر سر کار آمدند، در بهبوهه ای که همگان دندان تحیر بر لب می زدند، لبخندی بر لب داشته و می دانستم که دور جدید خشونت در خاورمیانه درسی بزرگ برای مردمان آن خواهد داشت. اما در این جا هرگز نمی توان از نقش کاتالیزور غرب در شکل گیری خشونت های فلسطین گذشت. حقیقت این است که هیچ دلیلی نباید باعث آن می شد تا کمک های مالی به مردم غیر نظامی فلسطین قطع گردد.
حماس دو انتخاب پیش رو دارد، اما خاورمیانه آینده تنها یک مسیر. خاورمیانه آینده خواستار دولت های مستقل از غرب، دموکرات و مدافع حقوق بشر بوده و به آن خواهد رسید (اما به دستان توانای مردمان خویش نه با تاراج ثروت هایش توسط آمریکا و انگلستان) اما حماس، دولتمردان فعلی ایران و سایر کشورهای منطقه می توانند میان یکی از این دو گزینه انتخاب کنند، نخست صلح، آزادی، عدالت و برابری حقوق همه افراد جامعه، پیشرفت و زدایش فقر، دموکراسی و استقلال از امپریالیسم، دوم پای فشاری بر طبل تقابل با جهان و دیگران، استفاده از زور، خشونت و...
تکامل تاریخ تنها گروه هایی را که همراه با جهت خود هستند نگاه می دارد. خاورمیانه و آینده آن تصمیم خود را گرفته اند، آن دیگران چه تصمیمی خواهند گرفت؟