یک قانون در جهان وجود دارد که هیچ دیکتاتور و ستمگری دوست ندارد که به آن توجه کند. زمانی که شما شی را بخواهید از شکل ذاتی خود خارج کنید آن شی در برابر این تغییر نا خواسته مقاومت می کند. حال این قانون را تعمیم بدهیم به انسان و سایر موجودات هستی. اگر بخواهید یک گربه را هم بکشید از خود واکنش نشان می دهد نه؟ آیا شما واکنش گربه را با بازداشت او پاسخ می دهید؟ فرقی نمی کند چه سرزمین تان اشغال شده باشد مانند فلسطینیان، چه حقوق تان زیر پا گذاشته شود. در هر صورت مقاومت می کنید نه؟ البته سلطه گران از مقاومت می هرساند چرا که مقاومت تمام تلاش های آن ها برای نابودی ذات شی تحت تسلط را از بین می برد.
حال برگردیم به مساله زنان ایرانی. این زنان در پیوند با سایر زنان جهان امروز فشار بیش از چند هزار سال تاریخ مردسالارانه را بر گرده های خویش احساس می کنند. هر یک فشار را در نقطه ای بیش تر احساس کرده و در نتیجه مقاومت خود را در آن نقطه نشان می دهد. یکی می خواهد حق طلاق آزاد داشته باشد، دیگری می خواهد رابطه جنسی آزادی را با شریک جنسی خود اختیار کند و... حال شما که می خواهید او را از شکل ذاتی خود خارج کنید طبعا باید با مقاومت او مواجه شوید این خیلی طبیعی است. پس چرا روزی می گویید دشمن می خواهد از شما سو استفاده کند روز دیگری در حال امضا جمع کردن بازداشت می شود و...
هر جا رفته ام دیده ام تلاش این دختران جوان کشورم را که با چه اخلاص و دردمندی به تکاپو برای امضا جمع کردن و گفتگو با مردم بر سر حقوق خود هستند. این پایین ترین سطح مقاومت آن هاست. این مقاومت آن ها را به سایر هم جنسان و البته سایر مقاومت های جهان پیوند می زند و دستگاه سلطه نیز از همین می هراسد.
اما چه بخواهید و چه نخواهید چه افراد را بازداشت کنید و چه نکنید این مقاومت شکل گرفته است و شما نیز چاره ای جز تن دادن به خواست های مقاومت ندارید.