آن قدر همه چیز سریع اتفاق افتاد و آن قدر کارهای من در روزهای آخر زیاد بود که بسیارانی را ندیدم ، اما امیدوارم این بسیاران را برای یک بار دیگر هم که شده در زندگی ببینم. خوب دیگر تقریبا همه می دانند که من مدت یک ماهی هست که برای ادامه تحصیل!!! (کسی از آینده هیچ نمی داند) به دانشگاهی آمده ام که به ام آی تی اروپا معروف است. آمدیم که بیاموزیم آن چه را که مرزهای تکنولوژی می نامند و شاید ما نیز کیلومتری از این مرز را نگاهبان باشیم.
خوب حرف های قلمبه سلمبه بس است. این روزها نامه گنجی به علاوه 300 روشنفکر دیگر جهان خطاب به سازمان ملل بحث برانگیز شده است. این نامه دو جنبه دارد:
1- مخالفت با هرگونه حمله نظامی به ایران.
2- اعمال فشار به ایران برای رعایت حقوق بشر.
گنجی انسان محترمی است و مبارزی کوشا بود (زمان افعال اهمیت دارند). اما حقیقت این است که او دیگر در صحنه ایران و مبارزه برای آزادی نقشی ندارد. صد البته این حرف برای افرادی که در نوستالژی گذشته ها سیر می کنند گران می آید. الان گنجی همان قدر نقش دارد که من دارم و سایر افرادی که کشور را ترک کردند. حالا اصلا بی خیال گیرم که نقش دارد. من نفهمیدم این سازمان ملل که نه درش پیداست و نه پیکرش و اصولا هم هیچ کاری غیر از علایق ایالات متحده نمی کند، چه کاری در زمینه حقوق بشر در ایران می تواند بکند. برادر من تو یا نمی دانی یا نمی خواهی بدانی واقعیت های دنیا چیست؟!! کدام حقوق بشر در دنیا رعایت می شود و آن هم کشورهای عضو سازمان ملل؟ مثلا عربستان باید به حکام ایران فشار بیاورد یا امارات یا اصلا خود آمریکا؟!!! آب در هاون می کوبی؟!!! می رفتی حمایت روشنفکران جهان را از یک حرکت داخلی کسب می کردی نه آن که بزر بر بار بیفشانی.
اما این چند پارگی فکری را می خواهم بیش از این پاره کنم و به آن ها که آمده اند یک توصیه دوستانه می کنم. ، نه اهل نصیحتم نه اصولا خودم به نصیحت گوش می دهم، ما کوچک ترین کاری نمی توانیم بکنیم که به نفع کسی باشد لطفا جاده را سنگین نکنیم.

خلاصه آن که رفتم ولی باز می گردم..........