با یکی از عزیزترین دوستانم که صحبت هولوکاست رو می کردیم و این که هولوکاست حقیقت غیر قابل انکار و بحث هست به من پیشنهاد داد تا فیلم فهرست شیندلر را نگاه گنم الان چند دقیقه ای هست که فیلم تمام شده و اشک من هنوزخشک نشده است. افسوس که ایرانی ها نمی توانند این فیلم را ببینند، وگرنه متوجه می شدند چرا وقتی رئیس جمهورشان هولوکاست را نفی می کند، جهان به صدا در می آید. این فیلم به نظر من بهترین فیلمی بوده که در عمرم دیدم و جای پدر خوانده را برای من گرفت. بارها و بارها و فریم به فریم باید این فیلم را دید و وحشت و امید و مقاومت را در جای جای آن لمس کرد. واقعا وقتی می بینم که غرب چه مقاومت بی نظیری کرده و چه هزینه هایی برای آزادی امروز به این نتیجه می رسم که واقعا شاید ما لیاقت آزادی نداریم. مایی که نه حاضریم هزینه ای بدهیم و صد البته همه چیز هم می خواهیم. دهنمان را با حقوق بشرشیرین می کنیم و می خواهیم که دموکراسی در کشور ما برقرار شود، اما نه خونی نه عرقی و نه... همین یهودی ها را می بینم که بر سر آرمانشان 6 میلیون کشته داده اند. اما ما می خواهیم که سازمان ملل و دیگران برای مان آزادی بیاورند. غرب حق دارد که مغرور باشد، آن ها برای آن چه دارند سالها هزینه داده اند. جای جای اروپا، خیابان به خیابان که می روی، نقشی است از زنی یا مردی که به راه رهایی جان داد، برای آزادی تلاش کرد. من در این ها چیزهایی دیده ام که در کشور من از آن خبری نیست. اتحاد، تشکیلات، نظم، تداوم و انتقاد و حفظ نیرو و... خوشحالم که به جای کانادا یا ایالات متحده فرصت درس خواندن در اروپا را یافتم که مهد و اصل پشرفت بشری است. تو گویی رنج سالها مقاومت بر چهره هر اروپایی نشسته است و شاید هم برای همین است وقتی مراکشی ها، اعراب یا ترک ها می خواهند این فرهنگ غنی را تغییر دهند، واکنش نشان می دهند. چنین هم هست که اصولا ایرانی هایی که به اروپا آمدند نظیر مصدق، بازرگان، سحابی، ریشه و عمق آزادی، استقلال و هویت را درک کردند. کمتر ایرانی در سایر کشورها دیده ام که چنین دید عمیقی پیدا کرده باشد و حداکثر در تعریف مالیات و انتخابات و سیستم حمل و نقل و ...مانده است. البته مردم ایالت متحده نیز هزینه های بسیاری داده اند، اما زایمان تاریخ در جای دیگری بوده است. جایی که هر سنگ فرشش ناگفته های بسیار دارد و جای کشف.
فهرست شیندلر را ببینید و درک کنید که آزادی بهایی گزاف دارد.