این روزها به سالروز اشغال عراق توسط ایالات متحده نزدیک می شویم. این روزها نوروز است، اما در همین روزها دختران زیبا و جوان عراقی در فاحشه خانه های سوریه و عراق خود را عرضه می کنند. همین روزها که ما نسبتا شاد هستیم، روزی 50 نفر در روز قربانی می شوند، چرا که در یک روز بهاری سال 2003 ایالات متحده تصمیم گرفت که عراق را اشغال کند. من در این جا عمومی اعتراف می کنم که در آن زمان از جنگ عراق حمایت کردم. ما که در آن زمان همه چیزمان تح تاثیر دشمن دشمن من دوست من تعریف می شد، ایالات متحده را مدینه فاصله جهان می دانستیم و احساس می کردیم که بزرگ ترین دموکراسی جهان است. ما فکر می کردیم آمریکا از روی اشتباه کودتای 28 مرداد را مرتکب شده است و ما فکر می کردیم آمریکا چه کار خوبی کرد که با کمونیست ها جنگید، اما نتایح جنگ عراق را که دیدم، نرم نرمک فهمیدم که این مدینه فاضله کشور عقب مانده ای است، که انسان ها در آن مجبورند صبح تا شب کار کنند چرا که آن ها ابزار تولید تکنولوژی برتر آمریکایی هستند و نه تکنولوژی مایه آسایش آن هاست و همین نظام سرمایه داری بسیار عقب مانده است که آمریکا را برای تصاحب انرژی و به نام دموکراسی و آزادی به عراق می کشاند.
زمانی که ایران بودم، دکتر ابراهیم یزدی گزارشی را ارائه کردند که توسط یکی از سازمان های مشاور سازمان ملل به نام مجمع جهانی سیاست تهیه شده بود. این گزارش را ترجمه کردم در 12 فصل. دو ماهی طول کشید، در این دوماه بارها به یاد کودکان عراق، زنان آواره آن سرزمین و مردانش که قربانی کین شدند، اشک ریختم. ویژه نامه عراق چشم انداز که چندی پیش به گزارش دوستان نایاب شد، اکنون روی وبسایت هست و من اون رو از اینجا به مردم عراق، به تمام آن هایی که با صداقت برای آزادی، برابری و صلح در جهان فعالیت می کنند تقدیم می کنم. به گزارش گرانی که بی طرفانه و برای روشنگری می جنگند و ابزار دست قدرت ها نمی شوند و نشان می دهند که می توان خبرنگار و فعال و... بود اما وابسته به قدرت نبود. توصیه می کنم از روی حوصله این گزارش را مطلعه کنید.
باشد که سال نو قدرت های آمریکا وایران دست از سر مردم عراق بردارند و بگذارند که آرامش به این کشور رنجدیده بازگردد.